Ruim een halve eeuw geleden was er ook al een modern vooruitstrevend land dat een stevige anti-rookcampagne voerde. Het was het eerste land ter wereld dat met gedegen wetenschappelijk onderzoek het verband tussen roken en longkanker aantoonde. Men probeerde de burger er via confronterende advertenties en posters van te overtuigen dat roken een vieze, ongezonde en vooral stomme bezigheid is. Op sigaretten werden hoge accijnzen geheven en advertenties voor rookwaar moesten aan allerlei regels voldoen en mochten niet gericht zijn op de jeugd. Roken werd verboden in bussen, treinen, ziekenhuizen, sommige bedrijven en vele overheidsgebouwen. Welk land dit was? Nazi-Duitsland. De geschiedenis van de anti-rookcampagne die daar in de jaren dertig en veertig werd gevoerd staat, beschreven in het boek The Nazi War on Cancer door Robert Proctor. Opvallend is dat Proctor waarschuwt tegen het gebruik van het woord health fascism voor moderne anti-rookmaatregelen. Hij ziet de dwingende bemoeienis van de nazi?s met de gezondheid van hun (Arische) onderdanen niet als een vorm van fascisme, maar als een verrassend positieve uitzondering op een anderszins monsterlijk systeem. Toch hoeft de gezondheidsideologie van de nazi?s hoeft ons geenszins te verbazen, evenmin als het feit dat de anti-rook- en anti-alcoholbewegingen reuze enthousiast waren toen Hitler aan de macht kwam. Het idee dat mensen eigendom zijn van de staat en dat de staat dus moet zorgen voor een goede gezondheid van zijn onderdanen, is immers bij uitstek een totalitair idee. De gezondheidsslogans van de nazi?s waren dan ook: ?Uw lichaam is van de natie!?, ?Uw lichaam is van de Führer!?, ?U heeft een plicht om gezond te zijn!? en ?Gezondheid is geen privé-zaak!?. De moderne gezondheidsideologie is gebaseerd op precies dezelfde ideeën, ook al zijn we daar niet zo eerlijk over als de nazi?s.